Spiska Przełączka
Niżnia Spiska Przełączka wśród podpisanych obiektów | |
Państwo | |
---|---|
Pasmo | |
Sąsiednie szczyty | |
Data zdobycia |
15 sierpnia 1904 r. |
Pierwsze wejście |
E. Halász, K. Jordán, S. Nikolics, J. Breuer |
Położenie na mapie Tatr | |
Położenie na mapie Karpat | |
49°11′50,8″N 20°12′01,6″E/49,197444 20,200444 |
Spiska Przełączka, Niżnia Spiska Przełączka[1] (słow. Mačacia štrbina, niem. Katzenscharte, węg. Macskacsorba) – przełęcz w południowo-zachodniej grani Spiskiej Grzędy w słowackiej części Tatr Wysokich. Stanowi najgłębszy punkt grani pomiędzy dwoma Spiskimi Turniczkami. Od położonej na północnym wschodzie Zadniej Spiskiej Turniczki oddzielają ją Spiskie Czuby i Pośrednia Spiska Przełączka, natomiast na południowym zachodzie przełęcz graniczy z położoną tuż obok Skrajną Spiską Turniczką[2].
Przełęcz jest wyłączona z ruchu turystycznego. Jej północno-zachodnie stoki opadają do górnej części Baraniego Ogrodu w Dolinie Pięciu Stawów Spiskich, natomiast południowo-wschodnie – do Pośredniego Spiskiego Kotła. Najdogodniejsze drogi dla taterników prowadzą na siodło z Doliny Pięciu Stawów Spiskich przez Spiską Galerię lub Spiskie Spady i dalej przez Pośredni Spiski Kocioł. Droga przez Spiską Galerię jest w zimie mniej zagrożona lawinami[2].
Pierwsze wejścia:
- letnie – Ernő Halász, Károly Jordán, Sándor Nikolics i przewodnik Johann Breuer, 15 sierpnia 1904 r.,
- zimowe – Anna Pivková, Marta Schwartzová i Vladimír Šimo, 15 kwietnia 1946 r.[2]
Dawniej Spiską Przełączkę określano po słowacku jako Mačia štrbina[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Grzegorz Barczyk, Ryszard Jakubowski (red.), Adam Piechowski, Grażyna Żurawska: Bedeker tatrzański. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2000, s. 406. ISBN 83-01-13184-5.
- ↑ a b c d Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XX. Baranie Rogi – Durny Szczyt. Warszawa: Sport i Turystyka, 1976, s. 78, 90–91.